Maaagos ang lahat ng pagbabago

Ilang beses na rin namang nasasambit na Walang permanente sa mundo. Sus. Paulit- ulit na parang sirang plaka tayong pinaalalahanan ng mundo sa katotohanang ito. Naniniwala ako dito. Pero ang alam ko, walang permante-- maliban sa pagbabago, at pagdedeaisyon. At bakit ba, kahit nangungulit na ang katagang ito ay hindi tayo marindi at gindi tayo matuto... Tulad ko. Tulad mo. At tulad rin ng iba pang umibig na umasa sa habangbuhay na tagpo. "Sabi ko sa'yo, walang forever. Lahat naman ay natatapos, mabuti na rin at aware tayo na matatapos din tayo someday. Basta, sulitin na lang natin habang tayo pa, ngayon." Isang mabilis na taon narin pla ang lumipas nang panindigan ko ang mga linyang iyan habang magkausap kami ni Manuel sa telepono. Alam naman namin na may posibilidad na matapos kami at tanggap namin iyon. Kaya, hindi kami nagsasabihan na mamahalin namin ang isa't- isa habang porreeebbeerr. Isang kaulol-an ang "I love you, FOREVER" para sa aming dalawa. Ang bilis nga naman ng panahon, pati kami nagpaagos sa daloy nito. Maraming nagbago... "Tandaan mo,mahal kita habang buhay.Hindi kita ipagpapalit at hindikita iiwanan.Tayo ang panghabambuhay.Hinding-hindi ako magsasawa sayo FOREVER". Lintik. Kasabay pa ng mga suyong ito ang marami pang mga pangako na "forever". Hindi narin namin namalayan na sobra na pala naming minahal ang isa't- isa na umabot sa puntong nabali na namin ang pinanindigan namin na mga kaulol-an noon. Parang umikot ang mundo namin Sa pag-ibig ng bawat isa. Hindi namin namalayan na nanalig na kami na poreber nga kami. Nang tumagal, nabuo na ang mga pangakong walang iwanan. Masaya kaming magkasintahan, walang duda. Parang umikot ang mundo namin sa saya... Saya, na akala naming panghabambuhay. Isang malaking pagsampal ng tadhana ang sumalubong sa relasyon namin makalipas ang isang taon. Kinailangan naming maghiwalay. Uulitin ko: Kinailangan.Naming.Maghiwalay. Alam mo yun? Ginawa niyo ang lahat para kalabanin ang katotohanang walang porever, pero sa huli, tadhana parin ang nagwagi. Sa huli, kahit gaano pa kamakapangyarihan ang pag-ibig niyo, talo parin kayo. Sabi ko na nga't wala namang masayang tagpo na kasama mo hanggang langit. Napakaraming pangako ang napapako, iilan lang ang lumulusot. Lintik. At siguro, masaya na rin ang tadhanang nakatitig sa amin ngayon. Sabi niya, hindi kami pwedeng tumagal, kung baga sa load, expired na ang panahon na dapat kaming magkasama. Sa totoo lang, SOBRANG MASAKIT! Sobra. Sobra. Napakasakit. Kasi, expired man yung panahon naming dalawa, yung nararamdaman namin buhay na buhay- nagliliyab pabsa pag-ibig. Walang batik na maiikokoksider mong dahilan para di na namin mahalin ang isat isa. Masakit. "Alam mo,matapos man tayo,wala akong pinagsisisihan. Sobrang solb na ako sa napakadaming ala-ala na binuo nating dalawa. Basta, pag naghiwalay tayo,wag tayo malungkot, at least diba, minsan sa buhay natin, nagkaroon tayo ng sobrang sayang relasyon-- yung relasyon nating dalawa. At least, for once in our lives, we met and shared a great magical love." Mula noon, palagi akong pinaalalahanan na nothing really lasts forever. What we can only do is do the best we an to appreciate what we have at present. Isang malaking pagpapahalaga. Napakalaking bagay noon. Pahalaahan mo ang bagay na nasa iyo pa, at kahit pa mawala ito, pahalagahan mo parin ng walang pagsisisi at pagkayamot. Pasalamtan mo dahil sa ala-alang nabuo. Ganoon lang ang buhay. May darating. May pagbabago. May aalis. Pero ang pinakamahalaga, anong ala-ala ang nabuo simula ng dumapo ito sa buhay mo? Sabi nga, hindi mahalaga ang destinasyon, ang mahalaga ay ang proseso ng pagpunta mo doon. Nga pala, may isang bagay akong nais idagdag. Hindi man ito maitutugma sa karamihan, pero isa rin itong katotohanan. Wala namang permanente sa mundo, maliban sa pagbabago at pagdedesisyon. Ngunit, may isang makapangyarihang elemento, ang pag-ibig. Ang totoong pag-ibig ay maaring kumupas, ngunit kailanma'y di maglalaho. Kung ito ay totoo, mananatili ito habambuhay. Kung ito ay totoo, nagiging permanente ito.